Wachtlijsten in de ouderenzorg zijn een crime. Wanneer het lichaam en de geest van een oudere verminderen kan er een moment komen dat thuis wonen niet langer vanzelfsprekend is. De beslissing om te verhuizen naar een instelling stelt iedereen liefst zo lang mogelijk uit. Thuis weggaan is een hele stap. En wanneer de beslissing is genomen kunt u te maken krijgen met wachtlijsten.
Wachttijden Verpleging en Verzorging
Zorgaanbieders en verzekeraars hebben gezamenlijk afspraken gemaakt over aanvaardbare wachttijden. Dit worden ‘De Treeknormen’ genoemd. De Treeknormen voor Verpleging en Verzorging bedragen maximaal 6 of 13 weken.
De laatste jaren zijn de wachtlijsten alleen maar opgelopen. Op 1 januari 2020 wachten maar liefst 14.565 mensen op een plaats in een verpleeghuis. Op 1 juli is het aantal wachtenden toegenomen met bijna 14%!
Onderzoek Wachtlijsten in de Wlz
Bureau HHM heeft in het verleden in opdracht van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport naar wachttijden en wachtlijsten. Het rapport ging destijds men name in op de situatie van de ‘niet-actief wachtenden’. Dat zijn mensen die nu nog niet terecht kunnen bij hun aanbieder van voorkeur, omdat die geen plek vrij heeft. De ‘niet-actief wachtenden’ is onder te verdelen in drie groepen:
- 49% (6.680 mensen) wil niet verhuizen naar een instelling, zelfs niet als er een plaats vrij zou komen bij de instelling die hun voorkeur heeft. Zij willen zo lang mogelijk thuis wonen.
- 40% (5.454 mensen) wil wel verhuizen, maar alleen naar de instelling waar zij zelf voorkeur voor hebben.
- 11% (1.500 mensen) is bereid tot opname, ook bij een andere instelling dan die van voorkeur.
Naast de ‘niet-actief wachtenden’ zijn er ‘actief wachtenden’. Van ‘actief wachtend’ is sprake wanneer de cliënt zorg wil ontvangen van een bepaalde zorgaanbieder, maar dit niet kan worden gerealiseerd. Vanwege de grote opnamenoodzaak moet de cliënt worden opgenomen bij een andere zorginstelling. In overleg tussen zorgorganisaties en zorgkantoor wordt in feite bepaald waar deze cliënten terecht komen. Deze mensen zelf hebben weinig keus over waar ze terecht komen. Het gaat vooral om cliënten die vanuit een ziekenhuis of revalidatiekliniek naar een plek bij een zorginstelling moeten verhuizen.
Ik weet niet wat u overkomt als u dit allemaal leest. Bij mezelf constateer ik droefenis.
Als Sinjeur ben ik blij dat ik me kan richten op het persoonlijke verhaal van mijn klanten. Aan de hand hiervan werk ik meerdere mogelijkheden uit met de (financiële) consequenties én de beschikbaarheid. Zo kunt u, goed geïnformeerd, de keuze maken die u wenst.
Comments are closed.